Ο ξενιτεμός ήταν βαρύς κι αβάσταχτος. Ο κόσμος τότε δεν πολυταξίδευε, ήταν άμαθος και δεν άντεχε τα ξένα. Ο αποχωρισμός ήταν σκληρός.
Την ξενιτιά, την ξιπολισιά,
την πείνα, την ορφάνια,
τα τέσσερα τα ζύγισαν,
βαρύτερα ειν’ τα ξένα
Αυτά έλεγε ο λαός μας, γιατί την ξενιτιά την είχε βαρύτερη κι απ’ το θάνατο. Κι ακόμα λέει.
Παρηγοριά ‘χει ο θάνατος
και λησμοσύνη ο χάρος
ο ζωντανός ο χωρισμός
παρηγοριά δεν έχει.
Η ξενιτιά έχει βάσανα, πίκρες, καημούς και πόνους. Μαγεύει, ξελογιάζει, πικραίνει τους γονιούς μαραίνει τις νιές, χωρίζει τα ζευγάρια. Ο πόνος ξεχύνεται σ’ αυτά τα τραγούδια, τα ωραιότερα της δημοτικής μας φιλολογίας.
Δόμνα Σαμίου – Τζιβαέρι
Αλεξίου Χάρις – Πουλάκι Ξένο
Τα Δημοτικά Τραγούδια 