Ο πόνος της αγάπης ποτέ δεν έλειψε. Σε όλες τις εποχές ο ερωτικός καημός ήταν αγιάτρευτος.Και με τη φτώχεια και με την καλοπέραση.
Η νιότη και η ομορφιά ήταν τα καλά του ντουνιά και ο λαός τα τραγούδησε.Τραγούδησε έντονα την ευαισθησία και την τρυφερότητα, το βαλάντωμα της νιας και το μαράζωμα του παλικαριού. Έχτισε την πιο λιτή κι ευγενική ποίηση ,τα δημοτικά τραγούδια της αγάπης.
Αλέκος Κιτσάκης – Δεν μπορώ μανούλα
Γ. Βελισσάρης – Σου πα μάνα πάντρεψέ με
Τα Δημοτικά Τραγούδια 